Jeugdbeschermer Natasja
Het vak jeugdbeschermer is een heftig, maar prachtig vak. Ondanks dat er veel kritiek is op hoe we ons werk doen, gebeuren er echt ook veel goede dingen. Dat moet ook wel, anders is het voor mij niet vol te houden. Maar hoe ver gaat dat nou, dat jeugdbeschermer zijn? Eerder schreef ik al over de impact van jeugdbeschermer-zijn op partners. Althans mijn partner. Maar er is meer…..
Hey Natasja, bent u dat?
“Natas, schiet nou op, we zijn bijna te laat”, roept mijn vriend. Ik sta nog in de badkamer en ben in mijn nopjes. Vandaag zijn we 12,5 jaar bij elkaar en we gaan uit eten. Later treffen we een paar vrienden in de kroeg en ik heb er zin in. Het eten was prima en we lopen naar het café waar we hebben afgesproken. De stemming zit er goed in en het gaat er gezellig aan toe. Ik ben van nature niet echt een drinker, dus die paar borrels die ik aangeboden krijg, hakken er lekker in. Ik heb een superavond!
“Hey, Natasja, bent u dat?”, hoor ik ineens achter me. Beetje verbaasd draai ik me om, wie noemt mij nou U? Ik zie Nick voor me staan. Een jongen waar ik de jeugdbeschermer van ben. Hij is aan het stappen met een paar vrienden, zag mij staan en kwam even gedag zeggen… “Hoi!”, roep ik enthousiast uit. “Hoe is het? Ik heb je al een paar keer gebeld, maar je bent nog moeilijker bereikbaar dan iemand van Jeugdzorg!”, zeg ik lachend, Nick vindt mij altijd moeilijk bereikbaar. Iets dat ik echt niet alleen van hem hoor... Ook Nick schiet in de lach. Ondertussen kijk ik naar de vrienden van Nick en hij legt aan zijn vrienden uit dat ik zijn jeugdbeschermer ben.
Ineens realiseer ik me dat ik inderdaad zijn jeugdbeschermer ben en ik aangeschoten in de kroeg sta. “Nou zo’n jeugdbeschermer wil ik ook wel”, zegt één van zijn vrienden. “Die van mij loopt altijd te drammen dat ik niet zoveel moet drinken in het weekend”.
Ook maar een mens…
Mijn stemming van opperbest is ineens verdwenen. Want daar zegt die vriend toch wel iets…..Of niet?! Nick en zijn vrienden gaan weer door en ik blijf achter met mijn gedachten. “Geen zorgen over maken, Natas! Je bent gewoon een mens hoor en ook weleens niet aan het werk”, reageert mijn gezelschap als ik uitleg wie dat was. “Tja, makkelijk gezegd”, denk ik nog.
Dit voorval kan ik niet loslaten en de volgende dag denk ik daar verder over na. Natuurlijk, ik ben een mens en doe niks verkeerd. Maar wat doet dit met het contact met cliënten? Wat nou als hij dit aan zijn ouders vertelt? Ben ik dan nog serieus te nemen? In het contact met Nick heeft het geen negatieve gevolgen gehad, eerder andersom. Maar dat kan ook anders aflopen en is dit dan terecht?
Help! Kan ik als jeugdbeschermer nog wel de kroeg in?!
Foto: Adobe Stock
Disclaimer: Om herkenbaarheid te voorkomen zijn essentiële kenmerken aangepast.