Jeugdbeschermer Natasja
“Natas, je bent vrijdag toch vrij? Zullen we dan de schuur leegruimen en langs de stort rijden?” Dit lijkt een vraag, maar ik hoor er een mededeling in. “Kan niet, ik heb een rechtszitting waar ik naartoe moet”. - “Dan gaat daar toch een collega naartoe? Doe jij ook zo vaak…..” Ook dit is geen vraag, maar eigenlijk een verwijt. Hij en ik weten allebei dat ik gewoon naar die rechtszitting ga.
Na 20 jaar ben ik gestopt met deze discussies. We hebben afgesproken dat we er niet meer over strijden als ik naar een rechtszitting moet. Als er een zitting is, dan ga ik daarheen. Of ik moet echt niet kunnen. Maar er zijn nog zat andere dingen waar we over kunnen bekvechten; de telefoontjes ’s avonds of op vrije dagen, rapporteren in de avonduren, laat thuis omdat er een crisis is geweest, een afspraak plannen in de avond omdat dat echt niet anders kan. En ga zo maar door.
Hij kan het soms bijna niet aanzien
Laat ik de bedreigingen, het uitschelden en zo nog maar niet eens noemen. Ik ervaarde het in eerste instantie als gezeur en betutteling, maar weet na zoveel jaar dat het bezorgdheid is. Het is niet makkelijk om te zien dat je partner soms opgeslokt wordt door het werk, altijd maar klaarstaat voor de cliënten, die vervolgens klachten indienen of vinden dat ze niks doet. Onrechtvaardig, noemt hij het. Hij kan het soms bijna niet aanzien.
Ach, ik doe iets met jeugd
Een vrijdagavond later staan we op een personeelsborrel van zijn werk. Kennismaken met de collega’s en één van de collega’s vraagt mij: “En wat doe jij voor werk?” - “Ach, ik doe iets met jeugd”, hoor ik mezelf zeggen en ik vraag direct of iemand nog wat wil drinken om snel van onderwerp te wisselen. We hebben namelijk afgesproken dat ik niet meer vertel dat ik jeugdbeschermer ben, want dat roept toch wat op. Niet altijd, maar er zijn ook echt mensen die óf zelf ervaring hebben met een jeugdbeschermer óf advies willen voor iemand anders. En als het wat later op de avond is, komen er zo nu en dan ook wat minder gezellige opmerkingen over tafel. Dit is ook lastig voor mijn partner, want hij weet hoe hard we werken en hoe zwaar het werk is. Daar hebben we namelijk best wel eens woorden over. Dus komt hij voor me op en krijgt hij bijna ruzie met zijn collega. De lieverd.
Over personeelsborrel gesproken: Nog een punt van onbegrip bij hem. Geen personeelsborrel bij jeugdbescherming met partner/gezin. Hoezo niet? Doen wij als partner/gezin niet mee? Voor mensen die niet meedoen, hebben we er anders wel behoorlijk mee te maken. Rare snuiters, die jeugdbeschermers.
Dat kan zo zijn, maar we hebben wel het mooiste vak in de wereld!
Foto: Envato elements