Jeugdbeschermer Paulina
Paulina komt in haar werk veel schrijnende situaties tegen. Ze denkt aan een tienerjongen die zij al langer begeleidt. “Deze jongen werd door de omgeving waarin hij opgroeide bedreigd in zijn ontwikkeling.
Hij groeide op in een verslavingsmilieu en moest al jong zelfstandig zijn. Als jong kind stond hij ‘s morgens alleen op om naar school te gaan en had hij regelmatig geen eten mee naar school. De rollen waren omgedraaid; hij zorgde voor zijn ouders in plaats van dat zijn ouders voor hem zorgden. Nadat er veel zorgen waren gemeld is het uiteindelijk gekomen tot een uithuisplaatsing. Hij kon gaan wonen bij een netwerkpleeggezin, een geborgen plek waar hij zich goed kon ontwikkelen. Zijn ouders bleven een beroep doen op zijn loyaliteit en beweerden dat het netwerkgezin niet goed voor hem was en dat hij weer bij hen zou moeten komen wonen. Uiteindelijk leidde dit tot een overplaatsing naar een neutraal pleeggezin.
Paulina: “Als jeugdbeschermer probeer ik in zo’n situatie de juiste hulpverlening in te zetten en voer ik gesprekken met het kind. Als het dan niet lukt om het kind binnen het eigen sociale netwerk te houden is dat verdrietig, dat doet ook iets met mij als mens. Je gunt ieder kind om op te groeien bij familie. Ik veroordeel ouders niet, maar blijf wel tegen hen zeggen dat een verslaving niet past in het leven van een kind. Maandenlang wilde hij terug naar zijn ouders. Maar de terugkeer zou ten koste gaan van zijn ontwikkeling. Sinds hij in het pleeggezin woont heeft hij rust gevonden, hij haalt mooie cijfers op school en heeft veel vrienden. En belangrijker: hij begrijpt inmiddels zelf ook waarom hij uit die moeilijke situatie weg moest. Door deze jongen stap voor stap mee te nemen in beslissingen die ik nam zorgde ik ervoor dat hij continu de duidelijkheid kreeg die hij zo hard nodig had. Er is nu één keer per maand begeleid contact met zijn ouders. Voor alle betrokkenen is het nu duidelijk dat hij niet op zal groeien bij zijn ouders. Ook zij geven nu aan dat ze zien dat het beter met hem gaat nu hij in het pleeggezin woont. Acceptatie van een uithuisplaatsing is enorm belangrijk voor kinderen, hierdoor krijgen ze de ruimte om hun plek te vinden binnen hun nieuwe woonomgeving. ”
Paulina heeft veel mooie voorbeelden, maar de blik van één meisje zal ze niet vergeten. “Ze was bij haar vader geplaatst, in een voor haar deels vreemde omgeving. Toen ze nog bij haar moeder woonde werd zij onder andere gepest op school. Mijn angst was dat ze op deze school ook gepest zou worden. Tijdens een bezoek zag ik haar na schooltijd spelen met andere kinderen op het schoolplein. Ik zag haar met een grote glimlach opkijken toen vriendinnen haar naam vanaf de andere kant van het plein riepen om te komen spelen. Het is altijd spannend als je een ingrijpende beslissing maakt over een kind; als een kind zich dan positief ontwikkelt dan weet je weer waarvoor al die moeilijke beslissingen en afwegingen nodig waren. ”
Soms tonen ouders Paulina hun dankbaarheid. “Een moeder vertelde dat ze het achteraf prettig vond dat ik had doorgepakt. Veel ouders weten dat er iets moet veranderen, maar het lukt ze niet om de verandering zelf in gang te zetten. Als de wanhoop groot is, zeg ik: hoe donker het nu ook lijkt, het wordt weer lichter. Mensen hebben houvast nodig. Een enkele keer lig ik wakker van mijn werk. Het zijn ook duivelse dilemma’s. Als ik een beslissing weloverwogen heb genomen en die pakt goed uit, vind ik dat extra fijn. Dan ben ik blij dat ik de goede keuzes heb gemaakt en dat het gelukt is om vanuit het belang van het kind te handelen. Dat geeft mij vertrouwen en energie om verder te gaan.”
Foto: Jeugdbescherming Overijssel
Disclaimer: Om herkenbaarheid te voorkomen zijn essentiële kenmerken aangepast.